Ruimte

is het jaarthema voor ons lopend werkjaar.

Jaarthema Sint-Amandus Malderen

Een woordje uitleg bij het jaarthema: 
Ruimte

'Ruimte': dat is kort en krachtig het thema voor het nieuwe werkjaar. Als beeld daarbij kozen we een fragment van het beroemde fresco van Michelangelo in de Sixtijnse kapel: de schepping van Adam, van de mens dus. God geeft de levensvonk door aan de mens, die Hij geschapen heeft 'als beeld van Hem, op Hem gelijkend'. Je ziet dat de vingers van God en de mens elkaar niet raken. Er is een tussenruimte, en die is veelbetekenend. God en mens zijn op elkaar betrokken, hunkeren naar elkaar, maar houden elkaar niet vast. Er is het verlangen om elkaar te leren kennen, te ontmoeten, lief te hebben; maar er is geen dwang. Ze raken elkaar net niet en laten daardoor de ander de ruimte om in alle vrijheid zichzelf te zijn, bewust te kiezen voor ontmoeting en daar vorm aan te geven. Vrijheid én verbinding.

Het gaat dus over die belangrijke tussenruimte, en die is brandend actueel. Je zou het je kunnen voorstellen als de ruimte tussen je eigen huis, en dat van de ander. Waar ontmoeten we elkaar? Waar kunnen we samen leven? Verwachten we dat de ander in ons huis komt wonen? Verplaatsten wij ons naar het huis van de ander? Of is de ruimte tussen onze huizen daar niet meer voor geschikt? Ik ga een eind op weg naar de ander, en die komt een eind naar mij toe en beiden gaan we verrijkt weer naar huis. Tot we elkaar weer ontmoeten. In die tussenruimte die zo een blijvende plaats van ontmoeting wordt. Bij de viering van 900 jaar Malderen werd het dorpsplein en omgeving symbolisch zo een tussenruimte, de ultieme plek van ontmoeting.

Die tussenruimte verdwijnt vandaag echter stilaan in onze samenleving. Polarisatie neemt de bovenhand. Wij verwachten dat de ander in ons kamp komt wonen, het met ons eens is. Wie dat niet doet is een bedreiging. Of een vijand. Je merkt het in de politiek, in het maatschappelijk debat: in eigen land, in vele andere landen en zeker ook in de geopolitiek. Ook op andere vlakken groeit de onverdraagzaamheid tegenover wie anders is, tegenover wie niet met ons meepraat. Getuige daarvan de vele vuiligheid in de sociale media. De tussenruimte verdampt, omdat mensen zich opsluiten in het eigen huis, in het eigen grote gelijk. Een stevig slot en een hond voor de deur moeten iedereen buitenhouden die het niet met hen eens is. In dat gesloten huis is geen plaats voor gesprek, geen ruimte voor openheid.

Is het dat wat wij willen in onzekere tijden? Is dat het antwoord op de vragen naar zin en betekenis van vele, vooral ook jonge mensen. Is dat het antwoord: "Kom bij ons binnen, want wij hebben de waarheid in pacht"? Populisten doen dat. Zij houden mensen voor dat er simpele antwoorden zijn op moeilijke vragen. Wij weten dat dat niet zo is. Dat men mensen een rad voor ogen draait.

En daarom is ons jaarthema 'ruimte'.

Wij willen in onze gemeenschap echt luisteren naar de diepe vragen van mensen en daar op een authentieke manier bij aansluiten. Wij willen op een verbindende manier aanwezig zijn waar mensen zoeken naar zin. Niet met pasklare antwoorden, want die zijn er niet. We willen wel ruimte zoeken en geven aan woorden die mensen niet uit elkaar drijven, maar die verbinden. Open ruimten, zonder sloten en honden, plaatsen waar we echt proberen samen te leven. Plaatsen waar mensen niet verkrampen, maar vrij kunnen ademen en bewegen. Samen met anderen. Plaatsten waar ook een boodschap van geloof, hoop en liefde kan klinken.

Onze kerk hier kan zo'n plaats worden. Een plaats van groeiende openheid, een ruimte voor houvast en betekenis, voor verbinding en ontmoeting. Onze bisschop Luc Terlinden geeft aan dat "er een zoekende generatie is die dorst heeft. Het is de uitdaging om hen te verwelkomen, maar ook om van hen te ontvangen. Zij kunnen immers onze kerk vernieuwen."

En dus willen we daar ruimte voor maken. Ruimte om kwetsbaar te zijn, om het eigen grote gelijk los te laten en plaats te maken voor vergeving en verzoening.

We durven de illusie van de eigen maakbaarheid te doorprikken om open te komen voor wat we van de ander mogen ontvangen, om dankbaar te zijn.

We verlaten het rumoer van alledag om ruimte te maken voor rust en stilte, ruimte waarin we bezield kunnen worden door de schoonheid van kunst, door de natuur, door God misschien. Geen vlucht uit de werkelijkheid, maar een poging om het gewone leven van alledag te bezielen, het te verbinden met een diepere dimensie, om in dat gewone leven de aanwezigheid van God te kunnen voelen.

Van die tussenruimte willen wij het komende jaar werk maken. Samen.

Beste mensen, onze gemeenschap rekent op u. Zij rekent op onze bewegingen en verenigingen om ruimte te maken voor ontmoeting, ruimte voor verschil en dialoog, ruimte waar mensen tot rust kunnen komen en zichzelf kunnen verrijken.

Onze gemeenschap rekent op mensen die zich laten raken door wat de eigen wereld doorbreekt, wat die wereld in vraag stelt. De beste ideeën en oplossingen ontstaan immers in de eerlijke confrontatie, wanneer iemand ons bij de zelfgenoegzame lurven pakt. Voor die ideeën kunnen we samen ruimte maken. Met vallen en opstaan, ja, maar dat is niet erg. Erg is wel steeds weer dezelfde straatjes in te gaan die vandaag nergens toe leiden, straatjes die vaak doodlopen.

En dus vragen wij je vandaag: Bouw jij mee aan een open gemeenschap, mogen we jou ontmoeten in onze gemeenschappelijke ruimten? Hier in onze kerk, in onze bewegingen en verenigingen en op vele andere plaatsen.

Onze gemeenschap is sterker dan wij denken. Er is veel kracht en goedheid. Dat wordt zichtbaar in de kleine en grote dingen die mensen doen leven. In al die dingen ontspringt een een vonk van leven, een vonk tussen God en mens, een vonk van verbinding in vrijheid.

Nu reeds veel dank voor het meedenken en meewerken!

De parochieploeg wenst u een fantastisch werkjaar!

Moge God onze gemeenschap zegenen en bewaren.

Goede moed!